2019-06-15

ble

2019-06-15

sobota

mąż w pracy

sześć dni nie pił w domu

dziś siódmy

tydzień temu powiedziałam mu, że od tej chwili koniec picia w domu

będę wszystko wylewać

jak chce to może pić poza domem

dwa dni było super

na trzeci już zaczął wsopminać o piwie, ale na spokojnie zrezygnował

czwartego już się wykłócał

jest na mnie wkurzony, obrażony, nie odzywa się, chyba że musi i wtedy złośliwie lub dogaduje

uważa, że nie słucham co on mówi, że nie wiem, czego potrzebuje, a teraz potrzebuje się napić

złośliwie mówi, że dobrze że ma taką specjalistkę, która wie, co dla niego dobre, a co złe

wieczorami zasypia wcześnie, zanim zdążę zjeść czy się umyć, chyba sam prawie nic nie je

chce jak najszybciej skończyć dzień, jest zmęczony, wykończony, widzę to

ale mnie odtrąca, bo zabraniam mu pić

dziś mąż w pracy, my w domu, sobota

wzięłam dzieciaki na rowerach i pojechaliśmy do niego

taka niespodzianka, ale chyba nie trafiona, bo był zmordowany i zajęty, żałuję, że pojechaliśmy

ale jakbym go spytała wcześniej, to powiedziałby, że nie, bo za daleko na rowery, za gorąco, mały nie dojedzie i milion jeszcze innych powodów

i nie pojechalibyśmy

a dzieciakom się podobało, mnie też, daleko i gorąco, ale fajnie, przewrócenia, bardzo się chce siku, więc i płacze były i złości, ale pytam się w domu i wszyscy zadowoleni, chcą jeszcze dziś jechać na rowerach na ognisko

a ja się czuję, jakbym zrobiła coś wbrew woli męża, coś przeciwko niemu

kupił książkę o chorobie

dołuje go ona, widzę

wczoraj zaczęłam ją czytać trochę, fajne rzeczy piszą, wyjaśniają chorobę, to taki podręcznik, jak postępować

zobaczył, że czytam, wkurzył się, pyta, czy mu oddam książkę

pytam, czy mam nie czytać

a on, że będę mu mówić, co tam jest napisane...

:(